Πανάρχαια προσευχή – επίκληση υπάρχει και λειτουργεί μυστικά μέσα στο Ελληνικό Αλφάβητο από καταβολής του.
Η διαδοχή των γραμμάτων στην πλήρη εκφώνησή τους (Άλφα, Βήτα, Γάμα κλπ.) δεν είναι καθόλου τυχαία, αλλά πίσω από αυτήν υπολανθάνει μια πλήρης γραμματική, συντακτική και νοηματική συνέχεια, ανώτερης σύλληψης.
- Άλ, εσύ που είσαι το Φως, έλα στη Γή!
- Κι εσύ Έλ ρίξε τις ακτίνες σου στην ιλύ που ψήνεται
- (που βρίσκεται σε κατάσταση αναβρασμού).
- Ας γίνει ένα καταστάλαγμα (μια ξηρά)
- για να μπορέσουν τα Εγώ να ζήσουν, να υπάρξουν
- και να σταθούν πάνω στην παλλόμενη Γη.
- Ας μην επικρατήσει η νύχτα, που είναι το μικρόν,
- και κινδυνέψει να ταφεί (να σβήσει, να χαθεί)
- το καταστάλαγμα του πυρός μέσα στην αναβράζουσα ιλύ,
- και ας αναπτυχθεί η Ψυχή, που είναι το μέγιστο,
- το σημαντικότερο όλων!