ΕΥΔΑΙΜΟΝΙΑ είναι Η “ΕΥΝΟΙΑ ΤΟΥ ΔΑΙΜΟΝΟΣ», του θείου και εννοείται κάτι που δεν το πετυχαίνει ο άνθρωπος από μόνος του, αλλά θα πρέπει να το επιδιώξει με πράξεις αρεστές. Δαίμων ήταν ίσως η πιο ευσεβής λέξη, συνυπήρχε με τη λέξη Θεός, μόνο που ο Δαίμων αναφερόταν στην απρόσωπη και απροσδιόριστη δύναμη, ενώ ο Θεός στην ανθρωπόμορφη θεϊκή οντότητα. Από το ρήμα. ΔΑΙΩ (μοιράζω στον καθένα την τύχη του), η έννοια του δαίμονος ισοδυναμεί με την Μοίρα, την Ειμαρμένη.
“Η ευδαιμονία είναι μια ψυχική κατάσταση που προκύπτει από τη δραστηριότητα της ψυχής, εφόσον αυτή η δραστηριότητα είναι σύμφωνη με την τέλεια αρετή». Αριστοτέλης Ηθικά Νικομάχεια, Α, 8, 1 (1102a 5-6). Για τον Αριστοτέλη, η ευδαιμονία είναι ενέργεια και όχι κατάσταση και μάλιστα ενέργεια της ψυχής, με τους κανόνες της τέλειας αρετής, και οι άνθρωποι μπορούν να την εξασφαλίσουν μόνο με την κατάκτηση της αρετής. Γι’ αυτό και ο Αριστοτέλης αναζήτησε με πολλή επιμονή αλλά και ρεαλισμό τον ορισμό της ΑΡΕΤΗΣ. Ευδαιμονία είναι μία κίνηση της ψυχής προς την πληρότητα, μία δυναμική ενέργεια του ανθρώπου σε ένα συνεχές γίγνεσθαι. Να γίνουμε ΑΡΙΣΤΟΙ. Το ΑΡΙΣΤΟΝ είναι συνυφασμένο με την ΑΡΕΤΗ. Μόνο με την συνεχή εξάσκηση της Αρετής, και το ΗΘΟΣ, που έχει την έννοια του «τρόπου ζωής» ο άνθρωπος θα εκπληρώσει τους βαθύτερους στόχους του για τους οποίους γεννήθηκε να πραγματώσει.
Ο άνθρωπος από την φύση του δεν ρέπει προς την δυστυχία, ούτε προς την παραίτηση και την στασιμότητα. Η αληθινή του φύση αναζητά την ευδαιμονία.